Maria Grazia Chiuri, bu sezon Dior’un klasiklerine doğrudan bir dönüş yapmaktansa onları çözümleyerek, parçalara ayırarak ve yeniden bir araya getirerek yeniden yorumluyor. Beyaz gömlekler mimari formlarla genişleyip maskülen-feminen çizgiler arasında gidip gelirken, fırfırlı yakalar Virginia Woolf’un romanı Orlando’nun zamansız ruhunu bugüne taşıyor.
Ceketler ve palto kesimleri, iç ve dış arasındaki oyunu devam ettirerek yapılandırılmış ama yumuşak bir etki bırakıyor. Mat siyah heykelsi kabanlar, şeffaf gömleklerin inceliğiyle tamamlanırken, siyah kadife kurdelelerle süslenmiş etekler ve elbiseler tarihsel referanslarla günümüz arasındaki köprüyü kuruyor. Erkek terziliğinden ödünç alınan redingotlar, kruvaze paltolar ve korselerle birleşen maskülen ceketler, Chiuri’nin silüetlere olan sezgisel yaklaşımının birer yansıması niteliğinde.
Sezonda nostaljiye doğrudan bir bağlılık yok; aksine geçmiş, günümüz giyiminin gerçekleriyle iç içe geçiyor. John Galliano’nun “J’Adore Dior” tişörtü, zamansız ikonografisini koruyarak koleksiyonda yeniden hayat bulurken, yağmurluklar ve parkalar, lüksle işlevsellik arasındaki çizgiyi bulanıklaştıran teknik kumaşlarla yorumlanıyor. “Tailcoat” ceketler ve kruvaze takımlar bugüne ulaşırken, Chiuri’nin en iyi yaptığı şeylerden biri olan çok katmanlılık, bu defilede de kendini gösteriyor. Dior’un kodlarına yeni bir perspektif kazandıran bu koleksiyon, geçmişin mirasını bir şablon gibi takip etmek yerine onu her defasında yeniden yazmanın mümkün olduğunu kanıtlıyor.
Kapak/Fotoğraflar: @dior
